Miek heeft eigenlijk twee mama's, een geboortemama en haar enige echte: de mama die haar opvoedde. Voor Miek is dat zo duidelijk, maar ze kreeg vaak het gevoel dat haar mama dat niet zo goed beseft. Ze liep al lang rond met het idee dat ze daar iets mee moest. Maar hoe? Wanneer? Wat wilde ze juist zeggen?

Miek klopte bij me aan met de vraag om haar hierbij te helpen. Ik schreef een Ode aan haar mama. Met alle woorden waar ze naar op zoek was.

 

“Ik leg mijn hart zonder boeh of bah op tafel bij iedereen die me omringt, alleen bij haar vind ik dat moeilijk. Er is een soort onzichtbare drempel. Misschien omdat we zo anders zijn? Of misschien omdat ik haar zo belangrijk vind?”

 

 

Ik wist echt niet hoe ik het moest zeggen

Miek: “Mijn mama en ik zijn heel anders. Ik ben een extravert, een flapuit. What you see is what you get. Je kan onmogelijk in mijn buurt zijn zonder te weten wat er in me omgaat, hoe het met me gaat. Ik baad in een groots, en vaak nogal luid, enthousiasme wanneer ik in mijn nopjes ben. Maar je ontsnapt ook niet zomaar aan mijn boosheid, frustratie of verdriet wanneer het me niet afgaat.

Mijn mama is daar helemaal anders in. Zij houdt de dingen meer voor zichzelf. Ze is gereserveerder en wikt & weegt haar woorden voor ze iets zegt. Op de, soms bombastische, emotionaliteit die mij zo typeert, zal je haar nooit betrappen. En misschien is het daarom, maar open en bloot vertellen over mijn gevoelens voor haar, vind ik super moeilijk.“

 

Ooit zal ik het haar zeggen

 

" Ik wilde haar eindelijk eens met nadruk en de schoonste woorden vertellen hoeveel ik van haar hou en wat ze voor me betekent. Ooit, weet je wel? "

Miek: “En toch voelde ik al lang dat ik haar mijn liefde wilde en moest verklaren. Ik wilde haar eindelijk eens met nadruk en de schoonste woorden vertellen hoeveel ik van haar hou en hoeveel ze voor me betekent. Ooit, weet je wel? Wanneer de tijd en de woorden er rijp voor zouden zijn, ken je dat?

En dan botste ik op de Verhalenboetiek. Een prachtige en dé uitgelezen kans om eindelijk te zeggen wat ik al zo lang zeggen moest. Het moment, de manier en de woorden waren eindelijk daar. En dat was zo’n opluchting."

 

Ik was zo blij dat iemand anders de juiste woorden vond
 

Miek: "Ik kan me eigenlijk echt heel goed uitdrukken en ik vind nogal gemakkelijk de juiste woorden. Maar niet wanneer ik iets moet vertellen dat zo dichtbij en zo emotioneel is.

Het feit dat ik mijn liefde langs een omweg kon uitdrukken, maakte het zoveel gemakkelijker voor me. Want ja, wat wilde ik eigenlijk zeggen? En hoe moest ik dat dan zeggen? En wanneer? Ik had geen idee, eigenlijk. Dat alles kunnen vertellen en in mijn plaats laten omschrijven, met de woorden die ik niet vond, dat was dé hulp die ik nodig had.

 

 

Eindelijk weet ze wat ze voor mij betekent

 

Mijn mama, die was tot tranen toe ontroerd. De Ode hangt ingekaderd, boven haar bed. En dat doet me zoveel deugd. Het heeft me van iets bevrijd ofzo, te weten dat zij voor eens en voor altijd weet dat ik haar zo graag zie.

 

Ook nood aan ongezegde woorden?

Neem een kijkje in mijn Verhalenboetiek. Of schrijf me, bel me. Ik kijk er sowieso naar uit!